قالیشویی فارسی

روایتی از غربت بی‌بی حوریه در گیلان

ضریح پُر از گردوغبار، قالیچه‌های خاک گرفته کف حرم، پله‌های سنگی شکسته شده ورودی حرم، علف‌های هرز روئیده شده در گوشه‌کنار حیاط بقعه، نمازخانه به‌هم‌ریخته و سرویس بهداشتی غیر بهداشتی تصویری تلخ از غربت بی‌بی حوریه (س)، را بعد از سا‌ل‌ها برایم تداعی کرد.

روایتی از غربت بی‌بی حوریه در گیلان

به گزارش خبرگزاری فارس از بندرانزلی، مریم افضلی؛ سال‌های نه‌چندان دور بقعه بی‌بی حوریه (س) خواهر گران‌قدر امام هشتم شیعیان واقع در شهر انزلی به‌واسطه قرار گرفتن در ورودی شهر و موقعیت مکانی مناسب یکی از اماکن موردتوجه گردشگران بود.

در بدو ورود به شهر انزلی گنبد بزرگ و زیبای بقعه بی‌بی حوریه (س) خواهر امام رضا (ع) نگاه هر گردشگری را به خود جلب می‌کند.

ایوان و حیاط بزرگ بقعه همواره مکانی مناسب برای استراحت پس از زیارت بود و گردشگران می‌توانستند با راحتی خیال در گوشه‌کنار این بقعه متبرکه به نماز و راز و نیاز بپردازند.

اما گویا بقعه متبرکه بی‌بی حوریه (س)، در سایه غفلت متولیان امر، جذابیت گردشگری‌اش را ازدست‌داده و وضعیت حاکم بر آن بسیار تأسف‌برانگیز و مایه شرمساری است.

امروز وقتی پس از حدود چهار سال بار دیگر زیارت این بقعه نصیبم شد، از ضریح پُر از گردوغبار، قالیچه‌های خاک گرفته کف حرم، پله‌های سنگی شکسته شده ورودی حرم، علف‌های هرز روئیده شده در گوشه‌کنار حیاط بقعه، نمازخانه به‌هم‌ریخته و ... متوجه شدم که این بقعه متبرکه نیز به‌واسطه خواب خرگوشی متولیانش به حال خود رها شده است.

بخش زیادی از کف حرم مطهر خالی از قالی و قالیچه و بتن‌های آن بیرون زده و این مسئله موجب شده بود تا چند زوار حاضر در حرم به‌سختی ضریح مطهر را زیارت کنند.

برای وضو گرفتن به سمت وضوخانه رفتم، اما بوی تعفن و عدم نظافت در وضوخانه و دستشویی زنانه که مشخص بود حداقل طی چند روز اخیر مورد نظافت قرار نگرفته است، وادارم کرد تا فرار را برقرار ترجیح دهم.

دو بانوی دیگر که از ظاهر و لحن سخن گفتنشان مشخص بود که گیلانی نیستند و به‌قصد مسافرت در آن مکان حضور دارند نیز با غرولند و عصبانیت از وضوخانه زنانه خارج شدند.

چاره‌ای نداشتم باید برای گرفتن وضو به سمت وضوخانه مردانه می‌رفتم.

درب ورودی وضوخانه مردانه پیرمردی با خشم و عصبانیت به من و دوستم و ۲ زن مسافر نگاه می‌کرد و گفت اجازه نمی‌دهم وارد وضوخانه شوید.

با خواهش و التماس و با گفتن اینکه وضوخانه زنانه بسیار متعفن است، وارد شدیم، اما غرغرهای پیرمرد تمامی نداشت.

بعد از گرفتن وضو قصد خروج از وضوخانه را داشتیم که پیرمرد با دست مانع شد و گفت باید هزینه بپردازید، درنهایت هم با گرفتن اسکناس اجازه خروجمان را از وضوخانه مردانه صادر کرد.

نمازخانه حرم نیز وضعیت نامناسبی داشت، تارهای عنکبوت روی دیوار و جایگاه قرار دادن مهر و چادرنمازها خودنمایی می‌کرد و ظرف‌های خالی مربوط به مواد شوینده و.غیره نیز در گوشه‌کنار نمازخانه بقعه بی‌بی حوریه انزلی در کنار نمای نامطلوب، عدم مسؤولیت پذیری متولیان امر را آشکارتر می‌ساخت.

از پیرزنی که می‌گفت ساکن انزلی است و همه‌روزه برای ادای نماز ظهر و عصر به حرم مراجعه می‌کرد سؤال کردم چرا بقعه به این روز افتاده؛ پیرزن همان‌طور که دانه‌های تسبیح را در دستش جابجا می‌کرد با افسوس سری تکان داد و گفت: «چند سال است که این بقعه را به بهانه تعمیر و بازسازی به این حال‌وروز درآورده‌اند و روزبه‌روز هم وضعیت نمازخانه به‌هم‌ریخته‌تر می‌شود و گاهی تصمیم می‌گیرم نمازم را در منزل بخوانم چون واقعاً نسبت به طهارت قالی‌های پهن‌شده در نمازخانه شک دارم.»

پیرزن همان‌طور که گره چادرنمازش را باز می‌کرد جمله‌ای قابل‌تأمل گفت «به خدا اگر همین نذوراتی که داخل بقعه توسط مردم ریخته می‌شود را برای ساخت حرم هزینه کنند تا حالا باید بازسازی حرم تمام می‌شد.»

نمی‌دانم چقدر حرف پیرزن درست بود ولی این میزان از بی‌تفاوتی نسبت به وضعیت فعلی بقعه متبرکه بی‌بی حوریه (س)، آن هم باتوجه به موقعیت مکانی پرتردد آن چیزی فراتر از ترک فعل متولیان مربوطه است.